ഇന്നാണ്
ഈ പ്രവാസ ജീവിതത്തോട് എനിക്ക് ഏറ്റവും കൂടുതല് വെറുപ്പ് തോന്നിയ ദിവസം...
ഉറക്കമുണരുമ്പോള് അമ്മയെ കാണാതെ കരയുന്ന ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ മനസ്സുമായാണ് ഞാന് ഇന്ന് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റത്ത്... ഉറ്റവരെ ഒന്നുകാണാന്
മനസ്സാഗ്രഹിക്കുമ്പോ അതിനു കഴിയാതെ വരുന്ന ഒരവസ്ഥ... അയ്യോ അതൊരു വലാത്ത
അവസ്ഥതന്നെയാണ്...
ഇനി
എന്നാ എല്ലാവരേം ഒന്നു കാണാന് പറ്റുക???... അതിന്
ഇനിയും മാസങ്ങള് കാത്തിരിക്കണം... അടുത്തെവിടെയെങ്കിലുമായിരുന്നെങ്കില്
ഓടിച്ചെന്ന് കാണാമായിരുന്നു... പക്ഷെ ഇത് ഒരുപാട് അകലെയല്ലേ... ഒരു പക്ഷെ
അതുകൊണ്ടാകാം ഉള്ളില് എന്തോ ഒരു വലാത്ത വിഷമം... ഒന്നും
മറ്റൊനിന്നു പകരമാവില്ലെന്ന ആ സത്യം ഇന്ന് വീണ്ടും എന്റെ മുന്നില് വന്നു... എന്തും നമ്മളില് നിന്ന് അകലുമ്പോഴാണല്ലോ "അതിത്രയും കാലം നമ്മുടെ
കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നു" നമ്മള് തിരിച്ചറിയുന്നത്... അപ്പോഴാ അതിന്റെയെല്ലാം
വിലയറിയുന്നതും...
ഇന്ന്
അരികില് ഇല്ലാത്തതിനോടെല്ലാം എനിക്കെന്തോ ഒരു വല്ലാത്ത കൊതിയാണിപ്പോ... അമ്മയെ
കാണാന് എപ്പോഴും ഒരു കൊതിയുണ്ട്... ചില ദിവസങ്ങളില് അമ്മയുണ്ടാക്കുന്ന ദോശ
തിന്നാന് ഒത്തിരി കൊതി തോന്നാറുണ്ട്... പിന്നെ
എന്റെ പള്സര് ഓടിക്കാന്... ഫ്രണ്ട്സ്സിനോപ്പം കറങ്ങിനടക്കാന്... ചില
സമയങ്ങളില് നാട്ടില് ഒരു കല്യാണം കൂടാന് കൊതിതോന്നും... നല്ലൊരു സദ്യ കഴിക്കാം,
ഒരുപാട് നിറങ്ങള് ഒരുമിച്ചു കാണാം... നല്ല ചുരിദാറിട്ട പിള്ളേരെ
കണ്ട കാലം മറന്നു... ഹാ... എല്ലാം വന് നഷ്ട്ടങ്ങള്...
പിന്നെയുമുണ്ട്
ഒത്തിരി കാര്യങ്ങള്... അച്ഛന്... അനിയന്... ഫ്രണ്ട്സ്... അങ്ങനെ എല്ലാവരെയും
ഒരുപാട് മിസ്സ് ചെയ്യുന്നുണ്ട്... അനിയനോട് വഴക്കിടാന് നല്ല രസായിരുന്നു...
ഇപ്പോ അതും പറ്റുന്നില്ല... എല്ലാം സ്വന്തമായുള്ളവനോട് "ഒന്നും
ഉപയോഗിക്കരുത്" എന്നു പറഞ്ഞു വിലക്കിയപോലാ എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ഒരവസ്ഥ...
ഇവിടിങ്ങനെ എന്തോക്കെ സൗകര്യങ്ങളുണ്ടായിട്ടും എന്താ കാര്യം... ഒന്നും മറ്റൊന്നിനു
പകരമാവില്ലല്ലോ?.....