"ആരോ
ഒരാള്‍" ഒരു കാലഘട്ടമത്രയും ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളാല്‍ ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ കൊണ്ടുനടന്നൊരു
വാക്കായിരുന്നു അത്... ആദ്യമായി മനസ്സിലേക്ക് അസ്വസ്ഥതകള്‍ കയറിക്കൂടിയ കാലം... "Someone...
Somewhere..."എന്ന പ്രയോഗം ഒരു ജീവിതാനുഭവമായി മാറിയ
നിമിഷങ്ങള്‍... അന്നോരിക്കല്‍ വീട്ടില്‍ കയറിചെന്നപ്പോള്‍ " ടാ നിനക്കൊരു കത്തുണ്ട്!" എന്ന
അമ്മയുടെ ആ വാക്കുകളില്‍നിന്നായിരുന്നു അതിന്‍റെ തുടക്കം... അന്നത്
കേട്ടപ്പോ എനിക്ക് വലിയ അതിശയമായിരുന്നു... "കത്തോ? എനിക്കോ? ആരുടെ? "എന്നീ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം അന്നേറെ
ആകാംക്ഷയോടെയാണ് അമ്മയുടെ കയ്യില്‍നിന്നും ഞാനതുവാങ്ങിയത്...
നല്ല ഭംഗിയുള്ള ഒരു ഗ്രീറ്റിംഗ് കാര്‍ഡായിരുന്നു അത്... "എന്‍റെ മനസ്സില്‍ വിരിയുന്ന പൂക്കളെന്നും നിനക്കായ് മാത്രം" എന്നൊരു കുറിപ്പല്ലാതെ അയച്ച ആളെ തിരിച്ചറിയാവുന്നതരത്തില്‍ യാതൊന്നും ഇല്ലാത്ത ഒരു കാര്‍ഡ്‌... അതാരോ എനിക്കുതന്നൊരു പണിയായി തോന്നി... ആരീതിയിലെ ഞാനതിനെ കണ്ടുളൂ... പക്ഷെ ആദ്യാനുഭവമായതുകൊണ്ടോ എന്തോ എനിക്കതയച്ച ആളെ കണ്ടെത്തണം എന്നോരാഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു... എന്നാലെനിക്ക് ആ കാര്‍ഡിന്‍റെ കവറിലെ പോസ്റ്റ്‌ഓഫീസ് സീലില്‍ നിന്നുകിട്ടിയ സ്ഥലപേരല്ലാതെ വേറൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു...
കിട്ടിയ
സമയങ്ങളിലെല്ലാം പലരീതിയിലും പലവട്ടം ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്ക് ആരെയും
കണ്ടെത്താനായില്ല... ഒരുതരത്തില്‍ ഞാനവിടെയെല്ലാം തോല്‍ക്കുകയായിരുന്നു...
എങ്കിലും ഞാനാകാര്‍ഡ്‌ സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചു എന്നെങ്കിലും ആ ഒരാളെ കണ്ടെത്താനാവും
എന്നൊരു വിശ്വാസത്തില്‍... അവിടുന്ന് കാലങ്ങള്‍ പിന്നിട്ടപ്പോഴും മനസ്സില്‍ ആ കാര്‍ഡ്‌
മായാതെകിടന്നിരുന്നു...
അങ്ങനെ നീണ്ട 14 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം... ഇന്നലെ രാവിലെ ചാറ്റ് ബോക്സ്സില്‍ അവിചാരിതമായിവന്ന ഒരാള്‍ എന്നോട് "ഹായ്" എന്ന് പറഞ്ഞു... അവിടെ അയാള്‍ ഒരുപാട് പഴയ പരിജയം പറഞ്ഞുതുടങ്ങിയ ചാറ്റിംഗ്... ആളെ ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഒത്തിരി പാടുപെട്ടുവെങ്കിലും തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോ ഞാനും സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി... വിശേഷങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു...
അങ്ങനെ കുറച്ചു സമയം നീണ്ടുനിന്ന ആ ചാറ്റിംഗില്‍ പെട്ടെന്ന്
എന്‍റെ മറുപടികള്‍ക്ക് തെല്ലും കാത്തുനില്‍ക്കാതെ അവരവിടെ ടൈപ്പ്
ചെയ്തുകൂട്ടിയ ആ വരികളില്‍ ഞാന്‍ ആ ഒരാളെ കണ്ടൂ... കാലങ്ങളായി എന്‍റെ ഉള്ളിലുള്ള
ഒരു ചോദ്യത്തിന്‍റെ ഉത്തരമായിരുന്നു അത്... ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത
ആളാണലോ അതെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളില്‍ "അത് നീയായിരുന്നോ?"
എന്നൊരു അവിശ്വാസതയില്‍ ഒന്നിനും യാതൊരു മറുപടിയുമില്ലാതെ
സ്തംഭിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍...
ആവരികളിലൂടെ അവള്‍ പറഞ്ഞ "അന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയാതെപോയ അവളുടെ സ്നേഹം" അതെന്‍റെ കഴിവുകേടായി ഇന്നെനിക്കുതോന്നി... ഏറെ പറഞ്ഞ നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും സങ്കടങ്ങള്‍ക്കുമൊടുവില്‍ ഒരു യാത്രപറച്ചിലെന്നപോലെ "വൈകിയാണെങ്കിലും ഈ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷങ്ങള്‍മതിയെനിക്ക്... ഇനി നമ്മളെവിടെയും കാണില്ല, എങ്കിലും എന്‍റെ സ്നേഹമുണ്ടാകും ഈ ജന്മംമുഴുവനും..." എന്നും പറഞ്ഞവള്‍ എവിടേക്കോ മാറിമറഞ്ഞുപോയി... ഒന്നും ഒന്നും ഉള്‍ക്കൊള്ളനാവാതെ ഒരു വിസ്മയലോകതെന്നപോലെ ആ വരികളില്‍ നോക്കിയിരുന്നു ഞാനാ നിമിഷങ്ങളിലെല്ലാം... കാലങ്ങളായുള്ള മനസ്സിലെ ഒരു കാത്തിരിപ്പിന്‍റെ അവസാനമായിരുന്നു അത്... അതവിടെ അവസാനിച്ചപ്പോ സത്യത്തില്‍ ഒരു വിഷമമായിരുന്നു...
അവള്‍ പറഞ്ഞപോലെ അന്നോരിക്കെപോലും അവളില്‍ അങ്ങനെ ഒരു ഭാവം ഞാന്‍ കണ്ടില്ല... ഒരു സൂചനപോലും എവിടെയും ഉണ്ടായില്ല... ചിലപ്പോഴോക്കെ ചില പ്രണയങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയുമാകും... അല്ലെങ്കിലും ഒരു അട്ട്രാക്ഷനുമപ്പുറത്തേക്ക് തോന്നുന്ന ആ ഒരു വികാരം അതാര്‍ക്ക് ആരോട് എപ്പോതോന്നും എന്നൊന്നും ആര്‍ക്കും പറയാനാവില്ലലോ... അപ്പോചിലപ്പോ നമ്മള്‍ സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ നമ്മുടെ സ്നേഹം കണ്ടെന്നുവരില്ല... നമ്മളെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ നമ്മളും... അങ്ങനെ അര്‍ത്ഥമില്ലാതെ പോകുന്ന പ്രണയങ്ങള്‍ എത്രയോകാണും... ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കിലെന്നു കൊതിച്ച മനസ്സുകളും കാണും... കാണാതിരിക്കില്ല!... അല്ലെ?.
