“ടീച്ചര് വിളിച്ച് മകളുടെ കല്ല്യാണം ക്ഷണിച്ചപ്പോള് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി... “തീര്ച്ചയായും വരാം...” എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഫോണ് വെക്കുമ്പോള് “പോണോ?” എന്ന് മനസ്സ് സ്വയം ചോദിച്ചു... പോകാന് വല്ലാത്തൊരു മടി അപ്പോതന്നെ തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു... നിരാശയുടെ അങ്ങേയറ്റത്ത് നില്ക്കുന്നവന്റെ ഒരു മാനസ്സികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു അന്ന് ഞാന്... പഠിപ്പൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഒരു ജോലിക്കായി അലഞ്ഞു മടുത്ത്, എന്നിലെ പ്രതീക്ഷകളെല്ലാം മങ്ങിതുടങ്ങിയ കാലം... “മോനെ നീ ഇത്രയൊക്കെ പഠിച്ചിട്ടും ജോലിയൊന്നും ശരിയായില്ലേ?... ജോലിക്കൊന്നും നോക്കുന്നില്ലേ?...” എന്നൊക്കെയുള്ള നാട്ടുകാരുടെയും ബന്ധുക്കളുടെയും സ്ഥിരം ചോദ്യങ്ങള് കേട്ടു കേട്ട് തലക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിച്ച് വീട്ടില് നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങാന് മടിച്ചിരുന്ന കാലം... എവിടെക്കെങ്കിലും ഓടിപോയാലോ എന്ന് പലവട്ടം ചിന്തിച്ചിരുന്നു അന്ന്... കയ്യിലാണെങ്കില് പത്ത് പൈസയില്ല!.. ഈ കല്ല്യാണത്തിന് പോയാല് അവിടെ കൂടെ പഠിച്ചവരേയും പഠിപ്പിച്ച മറ്റു ടീച്ചര്മാരേയും കണ്ടേക്കാം... അവരില് നിന്നെല്ലാം ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള് വന്നാല്... ജീവിതത്തില് ഒന്നും ആയില്ലെന്ന നിരാശ അവിടെ എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടും, അവര്ക്ക് മുന്നില് തോറ്റവനെപോലെ തലകുനിച്ച് നില്ക്കേണ്ടി വരും എന്നൊക്കെ എനിക്കു തോന്നി...
പണ്ട് ടീച്ചര്ടെ കൂടെ വല്ലപ്പോഴും ക്ലാസ്സില് വരാറുള്ള ഒരു വികൃതി കുട്ടിയായിരുന്നു ടീച്ചറുടെ മകള്... ആ നല്ല ഓര്മ്മകളില് എന്തോ അവളുടെ വിവാഹത്തില് പങ്കെടുക്കണം എന്നൊരു വല്ലാത്ത ആഗ്രഹവും അപ്പോള് എന്നിലുണ്ടായിരുന്നു... കൂട്ടായി ഒരാള് കൂടെ വന്നാല് പോകാമെന്നായി... അതിന് അന്ന് കൂടെ പഠിച്ച പലരെയും വിളിച്ചു നോക്കി... അവരില് പഠിക്കാന് താല്പ്പര്യം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് നേരത്തേ പഠിപ്പെല്ലാം അവസാനിപ്പിച്ച് വേറെ പണിനോക്കിയ ചങ്ങാതിമാര്ക്കെല്ലാം നിന്ന്തിരിയാന് സമയമില്ലെന്ന പോലത്തെ പണി തിരക്കാണെന്ന് പറഞ്ഞു... കൂട്ടത്തില് നന്നായി പഠിച്ചിരുന്നവര്ക്കാണെങ്കില് അതിനേക്കാള് വലിയ ജോലി തിരക്കും ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത യാത്രകളും... ഇവര് രണ്ട് കൂട്ടരിലും പെടാതെ അത്യാവശ്യത്തിന് മാത്രം പഠിച്ചിരുന്ന എനിക്കുമാത്രം ഇന്ന് ഒരു തിരക്കും ഇല്ലെന്ന തിരിച്ചറിവ് എന്നെ കൂടുതല് നിരാശനാക്കി... പഠിക്കുമ്പോള് ഒന്നുകില് നന്നായി പഠിക്കണം അല്ലെങ്കില് ഏറ്റവും മോശമായി... ഇതിനു ഇടയിലായാല് ഇതാ അവസ്ഥയെന്ന് അന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി...
എന്തായാലും വേണ്ട! കല്യാണത്തിന് പോകണ്ട!... അത് ശരിയാവില്ല! എന്നുറപ്പിച്ചു... ടീച്ചര് എനിക്കെന്നും എന്റെ അമ്മയെപോലെയാണ്... ആ സ്നേഹത്തിനു മുന്നില് അമ്മയോടെന്നപോലെ ഞാന് എല്ലാം പറയാറുമുണ്ട്... കല്ല്യാണത്തിന് വാരാതിരുന്നതിനു കാരണം പറയാന് ഞാന് വിളിച്ചപ്പോള് ടീച്ചര് പറഞ്ഞു... “എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലാകും... സാരമില്ല!... എല്ലാത്തിനും ഒരു സമയമുണ്ട്... ഒക്കെ ശരിയാകും... വിഷമിക്കണ്ട!..” അതെനിക്കൊരു സാന്ത്വനമായിരുന്നു... ചില നിമിഷങ്ങളില് ചിലര് പറയുന്ന ചിലവാക്കുകള് അതിലൂടെ അവര് പകരുന്ന ശക്തി അതിന്റെ സ്വാധീനം വളരെ വലുതാണ്... ടീച്ചറുടെ ആ വാക്കുകള് പിന്നീട് സത്യമായപ്പോള് എല്ലാത്തിനും ഒരു സമയമുണ്ടെന്ന സത്യം ഞാനും മനസ്സിലാക്കി... അങ്ങനെ ജീവിതത്തില് പലപ്പോഴായും ടീച്ചറുള്പ്പടെ പ്രായഭേദമന്ന്യേ പലരും മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രക്ക് ശക്തിയേകി കൈപിടിച്ച് ഉയര്ത്തിയിട്ടുണ്ട്... അവരെയെല്ലാം ഞാനിന്ന് ഇവിടെ പ്രത്യേകം ഓര്ക്കുന്നു... മറന്നിട്ടില്ല ഞാനാരേയും... മറക്കാനാവില്ല എനിക്കോരിക്കലും...”