നിമിഷങ്ങളിലൂടെ
ദിവസങ്ങളും... ദിവസങ്ങളിലൂടെ മാസങ്ങളും... മാസങ്ങളിലൂടെ വര്ഷങ്ങളും
കടന്നുപോയപ്പോള് മാറിവന്ന മാറ്റങ്ങളില് പ്രായവും മാറി... ഇപ്പോ ഒരു ഫാമിലിയെ
എല്ലാരീതിയിലും സംരക്ഷിക്കാനാവും എന്ന ഒരു ആത്മവിശ്വാസവും അതിലുപരി സാഹചര്യങ്ങളുടെ
വല്ലാത്തോരു സമ്മര്ദ്ദവും കൂടിയായപ്പോള് ജീവിതത്തില് ഇനിയൊരു പങ്കാളിയാവാം
എന്ന് തീരുമാനിച്ചു... ബാച്ച്ലര് ലൈഫ്നോട് വിടപറയാന് വലിയ മടിയുണ്ടായിരുന്നു
എങ്കിലും ജീവിതത്തില് അങ്ങനെ ഒരു മാറ്റം
അനിവാര്യമായി തോന്നി... അങ്ങനെ അന്നാണ് ആദ്യമായി ഒരു വിവാഹം എന്നതിനെകുറിച്ച്
ആലോചിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്...
പ്രണയിച്ച് വിവാഹിതനാവുക
എന്നത് എന്നോ ഉള്ളില് തോന്നിയ ഒരു ആഗ്രഹമായിരുന്നു... പക്ഷെ ആദ്യമായി പ്രണയിച്ച
പെണ്ണുള്പ്പടെ എന്തോകെയോ ഒരു ആകര്ഷണീയത തോന്നിപ്പിച്ച മുഖങ്ങളും, പരിജയപ്പെട്ടനാള് മുതല് ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകള് ജനിപ്പിച്ച
സ്വഭാവങ്ങളുമെല്ലാം ആരോക്കെയോ എവിടുന്നൊക്കെയോ വന്ന് കൊത്തികൊണ്ടുപോയി...
ഒടുവില് ആ പേരുകളും നിരാശയും മാത്രമായിരുന്നു ബാക്കി...
ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല് സമയവും സാഹചര്യവും ഒത്തുവന്നപ്പോ ജീവിതത്തിലേക്ക്
ക്ഷണിക്കാനായി അറിയാവുന്നവരാരും ഇല്ലായിരുന്നു... പറ്റിയ ഒരാള്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള
തിരച്ചിലായിരുന്നു പിന്നെ... ബന്ധുക്കളിലൂടെ... സുഹൃത്തുക്കളിലൂടെ...
ബ്യുറോകളിലൂടെ... അങ്ങനെ അങ്ങനെ പലവഴിക്കും തിരഞ്ഞു... എന്റെ കൊച്ചുവീടും
വീട്ടുകാരുമായി ഇണങ്ങിപോകുന്ന സാധാരണക്കാരിയായ ഒരു പെണ്കുട്ടിയെ...
എന്നില് "വധു" എന്ന വലിയ സൗന്ദര്യ സങ്കല്പങ്ങളൊന്നും ഇല്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോള് "ആണോ... എങ്കില് നിങ്ങള് തമ്മില് നല്ല ചേര്ച്ചയ" എന്നുപറഞ്ഞ് ഒത്തിരി ആളുകള് വന്നു... അവരെ ആരെയും പിണക്കിയില്ല... അവര് "ഒന്നുപോയി കാണൂ " എന്ന് പറഞ്ഞിടതെല്ലാം പോയി... അങ്ങനെകണ്ട ചില കുട്ടികള് തെറ്റില്ല എന്നുതോന്നിയെങ്കിലും കാര്യണ്ടായില്ല...കാരണം എനിക്ക് മാത്രം ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടാപോരലോ?... എന്തായാലും ഞാന് പോയികാണുന്ന പെണ്കുട്ടികളുടെയെല്ലാം കല്ല്യാണം വേഗം വേഗം ശരിയാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അതിനിടയില് മുമ്പ്കണ്ട രണ്ടുമൂന്നു കുട്ടികള് ആരുടെയോകൂടെ ഒളിച്ചോടിപോയെന്ന് കേട്ടപ്പോപിന്നെ പേടിയായി... കല്ല്യാണകാര്യത്തില് തെറ്റാതെ ഒരോറ്റ തീരുമാനം അങ്ങനെ ഒരാളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുക എന്നത് എത്രമാത്രം റിസ്കാണെന്ന് അപ്പോഴാ മനസ്സിലായത്...
ശ്രമങ്ങള്
ഒത്തിരിയായിട്ടും എന്റെ കാര്യങ്ങള് ഒന്നും ഒന്നും ശരിയാകുന്നില്ലലോയെന്ന അസ്വസ്ഥതയില്
ഇരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം " ഈ കുരിശ് ഇതെവിടെയാണോ എന്തോ?" എന്ന് ഞാനെപ്പോഴും ചിന്തിച്ചിരുന്നു... കല്ല്യാണം എന്ന കണക്കുകൂട്ടലുമായി
അവധിക്കുവന്ന എന്റെ ഓരോദിവസങ്ങള് തിരച്ചിലും അലച്ചിലുമായി പിന്നിട്ടപ്പോള്
എന്നിലെ ആത്മവിശ്വാസം കൈവിട്ടുപോകാന് തുടങ്ങിയിരുന്നു... പെണ്ണുകാണല് എന്ന
ചടങ്ങുതന്നെ അന്ന് വെറുത്തുപോയി...ഹോ!... അന്നെനിക്ക് പ്രൊഫൈല്
മാച്ച് നോക്കി മടുത്ത മാര്യേജ് ബ്യൂറോയിലെ മാനേജര് പറഞ്ഞു " സര്ന്
മാര്യേജ്ന് ടൈം ആയിലെന്നു തോന്നുന്നു... ഇനി പറ്റിയ പ്രൊഫൈല് ഒന്നും ഇല്ല,
പുതിയത് വല്ലതും വന്നാല് വിളിക്കാം..." എല്ലാം അവിടെ
അവസാനിച്ചു, ഇനി ഇത്തവണ ഒന്നും നടക്കില്ല... പെട്ടെന്ന്
തിരിച്ച് പറക്കുന്നതാവും നല്ലത് എന്നോക്കെ അപ്പോ എനിക്ക് തോന്നി...
എല്ലാരീതിയിലും ഒരു ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചപോലുള്ള അവസ്ഥയായിരുന്നു... അങ്ങനെ എന്നിലെ പ്രതീക്ഷകള് പൂര്ണ്ണമായും അസ്ഥമിച്ച നിമിഷങ്ങളിലെ ഒരു യാത്രകിടയില്വന്ന ഒരു കോള്... അങ്ങനെയാണ് ഞാന് അവളെ പോയി കാണുന്നത്... ആ ആദ്യകാഴ്ച്ചയില് എനിക്ക് അറിയാന് കഴിഞ്ഞില്ല അവളാണ് എന്റെ പെണ്ണെന്ന്... ആ വിരലില് ഒരു മോതിരം അണിയിച്ചപ്പോഴും വിശ്വാസം വരുന്നില്ലായിരുന്നു ഞാന് എന്റെ ജീവിത പങ്കാളിയെ കണ്ടെത്തി കഴിഞ്ഞുവെന്ന സത്യം...