ഇന്നെല്ലാവരും
തിരക്കിലാണ്... ജോലിത്തിരക്ക്, വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങള്, യാത്രകള്, പ്രശ്നങ്ങള്,
പരിഹാരങ്ങള് അങ്ങനെ അങ്ങനെ ഒത്തിരി സംഭവവികാസങ്ങള് നിറഞ്ഞതാണ് ഓരോരുത്തര്ക്കും ഓരോദിവസവും... അതിനിടയില് വീണു കിട്ടുന്ന കൊച്ചു
കൊച്ചു നിമിഷങ്ങള്... ഇങ്ങനെ എഴുതാനും, പാട്ട് കേള്ക്കാനും, കഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങള് ഓര്ക്കാനും, ഭാവിയെ സ്വപ്നം കാണാനും കിട്ടുന്ന സമയം... എന്നാല് സാഹചര്യങ്ങള് ഇപ്പോ അതിനും
അനുവദിക്കാറില്ല...
തിരക്കിലായിരുന്നുവെങ്കിലും
ഇന്നലെ അവന് വിളിച്ച് സംസാരിച്ചപ്പോള് എല്ലാം മറന്ന് വര്ഷങ്ങള്ക്ക് പുറകിലെ ഞങ്ങളുടെ
കുട്ടികാലത്തിലേക്ക് ഒരു യാത്രപോയി... ഇടിമിന്നല് വേഗത്തില് ഒരു യാത്ര...
"ഓര്മ്മയുണ്ടോ നിനക്ക് നമ്മള് ഒരുമിച്ചു പഠിച്ചകാലം?"
അവന്റെ ആ ഒരു ചോദ്യം തന്നെ എന്നെ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങള് ഒര്മ്മപ്പെടുത്തി...
അന്ന് മഴനനഞ്ഞും
അല്ലാതെയും സ്കൂളില് പോകാന് കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരന്...
അതിരാവിലെ ട്യൂഷന് ക്ലാസ്സില് ഒരേ ബഞ്ചില് അടുത്തടുത്തിരുന്നു പഠിച്ചവര്...
പിന്നെ സ്കൂളില് അടുത്തടുത്ത ക്ലാസ്സില്... എപ്പോഴും മറന്നുപോകുന്ന ഹോം വര്ക്ക്
ചെയ്യാന് എന്നെ സഹായിച്ചിരുന്നവന്... പരീക്ഷകളില് കോപ്പിയടിക്കാന് കൂട്ടുണ്ടായിരുന്നവന്... അങ്ങനെ
എന്നും എന്തിനും ഏതിനും എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ടായിരുന്നവന്... ഞങ്ങളെ എപ്പോഴും
ഒരുമിച്ചു കാണുന്നതുകൊണ്ടാവം "നിങ്ങള് സഹോദരങ്ങളാണോ?"
എന്ന് എന്നോട് പലരും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്... പേരിലുമുണ്ടായിരുന്നു ആ ഒരു സാമ്യം... അന്നെന്റെ ഏറ്റവും
അടുത്ത സുഹൃത്തായിരുന്നു അവന്....
പിന്നീട് സ്കൂള് ജീവിതം
അവസാനിച്ച് എല്ലാവരും പലവഴിക്ക് പോയകൂട്ടത്തില്
ഞങ്ങളും അകന്നു... ഇന്നത്തെപോലെ മൊബൈലും ഒര്ക്കൂട്ടും വിരല്തുമ്പില്
ഇല്ലാത്തതിനാലാവാം ആ അകലം മെല്ലെ മെല്ലെ കൂടുകയായിരുന്നു... പിന്നെ തമ്മില്
യാതൊന്നും അറിയില്ല
എന്നൊരവസ്ഥയിലെത്തി...
ഇന്ന് മറ്റൊരു രാജ്യത്ത്
ഒരേ സിറ്റിയില് അടുത്തടുത്ത് ഞങ്ങളുണ്ടെന്നറിയുന്നത് ഈയിടെയാണ്... അന്ന്
ഞങ്ങളറിഞ്ഞില്ല ഇനി വര്ഷങ്ങള്ക്കുശേഷം മറ്റൊരു രാജ്യത്താണ് തമ്മില്
കാണുകയെന്ന്... ഇന്ന് ഇടക്കുള്ള ആ വിളികള് തന്നെ അതിയായ സന്തോഷം തരുന്നു... ഇന്ന്
ഈ തിരക്കുകള്ക്കിടയിലും തമ്മില് ഓര്ക്കുന്നു എന്നറിയുമ്പോഴുള്ള സന്തോഷം...
മാറ്റങ്ങള്ക്കിടയിലും മാറ്റമില്ലാതെ ആ സൗഹൃദം ഇന്നും അതുപോലെ നിലനില്ക്കുന്നു
എന്ന തിരിച്ചറിവില് തോന്നുന്ന അതിയായ സന്തോഷം...