നിശബ്ദത... മനസ്സിന്‍റെ
താളംതെറ്റുമ്പോള്‍ കൂട്ടിനെത്തുന്ന നിശബ്ദത... ഏകാന്തതയില്‍ താനേജനിക്കുന്ന
നിശബ്ദത... ഉറങ്ങുകയാനെന്നറിയിക്കുന്നതും നിശബ്ദത... പ്രതികരണശേഷി
നഷട്ടപ്പെടുമ്പോഴുള്ള ഏകഭാവവും അതുതന്നെ... ഇതിലെതെന്നറിയാതെ ഇന്ന് ഞാന്‍
എന്നിലറിയുന്നു ഒരു നിശബ്ദത... ചിലപ്പോ എന്‍റെ ഉള്ളുറങ്ങുകയാവാം... അതല്ലെങ്കില്‍
എനിക്കുചുറ്റും ഇന്നെന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്നും, എല്ലാം
ഇതെവിടെക്കാ പോക്കുന്നതെന്നും മനസ്സിലാക്കാനാവാതെ മരവിച്ചുനില്‍ക്കുന്ന മനസ്സിന്‍റെ
മൗനമാകാം...
നാളയെകുറിച്ചുള്ള വലിയ ചിന്തകളില്ല... എന്നാല്‍ നാളെയെന്നത് ഉള്‍കൊള്ളാനാവാത്തത്രയും ഭീകരമാകുമെന്ന തിരിച്ചറിവിലും, ഇന്നതെല്ലാം ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളായി മുളച്ചുതുടങ്ങിയെന്നറിയുംമ്പോഴും ഒന്നും കാണാനും ചെയ്യാനും വയ്യെന്ന നിസഹായവസ്ഥയില്‍ ഏറെ ഭീതിയോടെ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചിരുന്ന്‍ സ്വയം പാലികേണ്ടിവരുന്ന നിശബ്ദത ചിലപ്പോ എന്നിലും ഉടലെടുക്കുന്നതാകാം...
നേട്ടങ്ങളായും നഷ്ട്ടങ്ങളായും കാലമിന്നുവരെ എനിക്ക് വച്ചുനീട്ടിയതെല്ലാം എന്തിന്? അതെല്ലാം എങ്ങനെ സംഭവിച്ചു? എന്നൊക്കെ സ്വയം ചോദിക്കുമ്പോള്‍ ഒന്നിനും എന്നിലുത്തരമില്ല... അവിടെ ഒന്നും സ്വന്തം കഴിവിനാല്‍ മാത്രമെന്ന് പറയാനാവാത്ത ആ ഒരവസ്ഥയും ഒരുതരത്തില്‍ തീര്‍ത്തും നിശബ്ദം എന്ന അവസ്ഥയാണ്... ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ എനിക്കറിയാനാകുന്നു സംഭവിക്കുന്നതൊന്നും ഒന്നും സ്വന്തം തീരുമാനങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ചല്ല എന്ന സത്യം...
"എന്താണ് നിന്‍റെ ഈ ജീവിതത്തിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം?" എന്ന ആ വലിയ ചോദ്യം എന്നിലിന്നും മൗനം പാലിക്കുന്നു... ""ബലിപെരുനാളിന് തറവാട്ടില്‍ എല്ലാവരും ഒത്തുകൂടിയപ്പോഴാണ് ബോധം വന്നത്. ഇഴഞ്ഞും, കരഞ്ഞും, പിച്ചവച്ചും, വീണുമൊക്കെ ഒരു കുട്ടിപട്ടാളം തന്നെയുണ്ട്. ഞങ്ങളെ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഒരു പുതിയ തലമുറ. അവര്‍ക്ക്‌ കൊടുക്കാന്‍ എന്താണുള്ളതെന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെടുകയായിരുന്നു ഞാന്‍...""
ഒരിക്കല്‍ ലിഷാനയുടെ ബ്ലോഗില്‍ വായിച്ച ഈ വരികള്‍ അന്നെന്നില്‍ ഒരുപാട് ചിന്തകളുണര്‍ത്തി... എനിക്കും ഒന്നുമില്ലല്ലോ എന്‍റെ പുറകിലൂടെ വരുന്ന തലമുറക്ക്‌ പകര്‍ന്നുകൊടുക്കുവാന്‍ എന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യം അന്നാണ് മനസ്സിലാക്കിയത്‌... ഈ ഒരു ജീവിതംകൊണ്ട് ഒരാള്‍ക്കും ഗുണമില്ലെന്നറിയുമ്പോ അവിടെയും സ്വന്തം ജീവിതം തന്നെ ഒരു വലിയ നിശബ്ദതയാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നു...
ഒരിക്കല്‍ എവിടെയോ എഴുതികണ്ടു "Silence is Beautiful" എന്ന്... അതിന്ടെ അര്‍ത്ഥം എങ്ങിനെയാന്നു ഞാന്‍ അന്ന് ചിന്തിച്ചു... ആര്‍ത്തുവിളിച്ച് പോരിനെതുന്നവന്‍റെ മുന്നില്‍ കാണിക്കുന്ന നിശബ്ദത അവന്‍റെ ആവേശവും, ആയുധത്തിന്‍റെ മൂര്‍ച്ചയും കുറയ്ക്കുമെന്നപോലെ ചിലപ്പോഴൊക്കെ സ്വയം പാലിക്കുന്ന ഒരു നിശബ്ദത ഏറെ നല്ലതായും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്... അവിടെയാണ് നിശബ്ദത സുന്ദരം എന്ന് തോന്നിയ നിമിഷങ്ങള്‍...
മാറ്റങ്ങളാല്‍ കാലം ഇങ്ങനെ ഇനിയും മുന്നോട്ടുപോകും... അതികം
മുന്നിലല്ലാതെ അവിടെ വല്ലാത്തൊരു കാലഘട്ടം എല്ലാവരെയും കാത്തിരിപ്പുണ്ട് എന്ന്
ആരറിയുന്നു... അവിടെയെത്തുമ്പോള്‍ നിലനില്‍പ്പിനായി ഉള്ളത് വെട്ടിപിടിക്കാന്‍
വെല്ലുവിളിച്ചും, വേട്ടയാടിയും തമ്മില്‍ തമ്മില്‍
മുന്നേറും... പരസ്പരം ജീവനുകള്‍ കയ്യേറും...അന്ന് എല്ലാവരും എന്നെന്നേക്കുമായി
നിശബ്ദവും നിശ്ചലവുമായി മാറും... അന്ന് പതിയെ അടയുന്ന മിഴികളാല്‍ ജീവിതമെന്ന
വലിയൊരു യാത്രയുടെ അവസാനവും നിശബ്ദം!.
