ഒരുപാട് കാലങ്ങള്ക്കു ശേഷമാണ് ഇന്നൊരു യാത്രയുടെ ഭാഗമായി വീണ്ടും ബസ്സില്
കയറിയത്... സ്റ്റോപ്പില്നിന്നും പതിയെ ഓടിതുടങ്ങിയ ബസ്സില് നിലയുറപ്പിക്കാന് അവിടവിടെ
പിടിച്ചുകൊണ്ട് ആളൊഴിഞ്ഞൊരു സൈഡ് സീറ്റില് ചെന്നിരുന്നപ്പൊ ഞാനോര്ത്തു “എത്രയോ
വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷമാണ് വീണ്ടും ഈ ഒരു അനുഭവം...”
കാറ്റും വെളിച്ചവും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള ആ യാത്ര ശരിക്കും നൊസ്റ്റാള്ജിയ ഉണര്ത്തി... മുന്നിലൂടെയും പിന്നിലൂടെയും ഹോണ് മുഴക്കിയെത്തുന്ന വാഹനങ്ങളെ പേടിച്ചും, വളവും തിരിവും, കുണ്ടും കുഴിയും സിഗ്നലുകളും ശ്രദ്ധിച്ച് കണ്ച്ചിന്മാതെയുള്ള സെല്ഫ് ഡ്രൈവിങ്ങില്നിന്നും ഒരു മോചനം! അത് തന്നെ വലിയ ആശ്വാസമായി തോന്നി...
കാറ്റും വെളിച്ചവും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള ആ യാത്ര ശരിക്കും നൊസ്റ്റാള്ജിയ ഉണര്ത്തി... മുന്നിലൂടെയും പിന്നിലൂടെയും ഹോണ് മുഴക്കിയെത്തുന്ന വാഹനങ്ങളെ പേടിച്ചും, വളവും തിരിവും, കുണ്ടും കുഴിയും സിഗ്നലുകളും ശ്രദ്ധിച്ച് കണ്ച്ചിന്മാതെയുള്ള സെല്ഫ് ഡ്രൈവിങ്ങില്നിന്നും ഒരു മോചനം! അത് തന്നെ വലിയ ആശ്വാസമായി തോന്നി...
സ്വതന്ത്രനായിരുന്ന് കാഴ്ച്ചകള് കാണാനും, ചിന്തിക്കാനും, പാട്ടുകേള്ക്കാനും,
പകല്കിനാവുള് കാണ്ടാസ്വദിക്കാനും, ഏറെ അനുയോജ്യമായതുകൊണ്ടുതന്നെ ബസ്സ്യാത്രകള്
പണ്ടും ആസ്വാദ്യമായിരുന്നു... കൈപിടിച്ച് നടക്കുന്ന പ്രായത്തില് അമ്മയുടെ
വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര അതാണ് ഓര്മ്മയില് ആദ്യത്തെ ബസ്സ്യാത്ര... ആദ്യമായി
തനിച്ച് യാത്ര ചെയ്തത് സ്കൂളില് പഠിക്കുന്ന കാലത്തും, “ഒന്ന് ഒതുങ്ങി നില്ക്ക്...
അങ്ങട്ട് കേറി നില്ക്ക്” എന്നീ ശകാരങ്ങള് അന്ന് സ്ഥിരം കേട്ടിരുന്നു...
തോള്ളില് ബാഗും തൂക്കിയിട്ട് ഓരോ സീറ്റിലെയും പുറകിലെ കമ്പികളില് രണ്ടു കൈയ്യും മുറുകെ പിടിച്ചു നില്ക്കുമ്പോള് മുകളില് കാണുന്ന വലിയ കമ്പി അന്ന് കൈയെത്താ ദൂരത്തെ ഒരു ലക്ഷ്യമായിരുന്നു... “എന്നാ വലിയ ആളുകളെപോലെ അതില് പിടിച്ചു നില്ക്കാന് പറ്റാ... അതിനിയെന്നാ...” എന്ന ചിന്തകള് അന്നെല്ലാം ഒരു ദീര്ഘ നിശ്വാസത്തിലാണ് അവസാനിച്ചിരുന്നത്...
തോള്ളില് ബാഗും തൂക്കിയിട്ട് ഓരോ സീറ്റിലെയും പുറകിലെ കമ്പികളില് രണ്ടു കൈയ്യും മുറുകെ പിടിച്ചു നില്ക്കുമ്പോള് മുകളില് കാണുന്ന വലിയ കമ്പി അന്ന് കൈയെത്താ ദൂരത്തെ ഒരു ലക്ഷ്യമായിരുന്നു... “എന്നാ വലിയ ആളുകളെപോലെ അതില് പിടിച്ചു നില്ക്കാന് പറ്റാ... അതിനിയെന്നാ...” എന്ന ചിന്തകള് അന്നെല്ലാം ഒരു ദീര്ഘ നിശ്വാസത്തിലാണ് അവസാനിച്ചിരുന്നത്...
പിന്നെ വളര്ച്ചയുടെ ഓരോ ഘട്ടങ്ങളില് പഠിക്കാനും ജോലിക്കായും വേണ്ട യാത്രകള്ക്കായി
എന്നും ആശ്രയിച്ചിരുന്ന ബസ്സുകള്... അതിന്റെ സമയം നോക്കി ഓടിപിടഞ്ഞ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തുബോള്
എന്നും കാണാറുള്ള മുഖങ്ങള്... അവിടെ ബസ്സിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ചുള്ള കാത്തുനില്പ്പ്...
നേരം കഴിഞ്ഞും കാണാതാകുമ്പോള് തോന്നിയിരുന്നൊരു ടെന്ഷന്... അകലേന്നു
വരുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാനായി ആ ശബ്ദത്തിനായുള്ള കാതോര്ക്കല്... ദൂരെ ബസ്സിന്റെ
മുഖം കണ്ടുതുടങ്ങുബോള് തോന്നുന്ന ഒരു ഉണര്വും അതില് കയറാനുള്ള
തയ്യാറെടുപ്പും... ആ ശീലങ്ങളെല്ലാം ജീവിതത്തില്നിന്ന് മാഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു...
പണ്ട് ഏകദേശം ഒരുവര്ഷത്തോളം എന്നും രാവിലെ PA ട്രാവല്സില്
ചലക്കുടിയിലെക്കുള്ള യാത്ര ഇന്ന് നല്ല ഓര്മ്മകളായെത്തി... ഒരുപാട് നല്ല
സുഹൃത്തുക്കളെ തന്നതാണ് ആ യാത്ര... കണ്ടക്ടര് ടോമിചേട്ടന് ഇന്നും ഓര്മ്മയില് നിറഞ്ഞു
നില്പ്പുണ്ട്... അങ്ങനെ പലരും... അന്നൊക്കെ KSRTC ബസ്സില് കയറിയാല് പെട്ടെന്ന്
ഉറങ്ങിപോകുമായിരുന്നു ഒരുപക്ഷെ ഇന്നും... വായു സഞ്ചാരം കൂടുതലായതുകൊണ്ടുള്ള നല്ല
കാറ്റും പിന്നെ TATA എന്ജിന്റെ താരാട്ട് പോലുള്ള ശബ്ദവും.. എപ്പോ ഉറങ്ങി എന്നറിയാനാവില്ലായിരുന്നു...
M S മേനോന്, S N ട്രാവെല്സ്, K K മേനോന്, ശ്രീകൃഷ്ണ,
വീണാമോള്... എല്ലാം ഒരുകാലത്തെ ചെറുതും വലുതുമായ എല്ലാ യാത്രകളുടെയും ഭാഗമായ
ബസ്സുകളായിരുന്നു... കാഴ്ച്ചയിലെ അവയുടെ നിറങ്ങളും ആ നിറങ്ങളാല് അവയില് തീര്ത്ത
ഡിസൈന്കളും ഇന്നും ഒരു പഴയ ചിത്രംപോലെ മനസ്സില് മായാതെ കിടക്കുന്നു... പിന്നെ ആ കണ്ടക്ടര്മാരുടെ കയ്യിലെ പല നിറത്തിലുള്ള ടിക്കറ്റ്സ്, അതില്നിന്നും തുപ്പല് തൊട്ട് ഓരോന്ന് കീറി തന്നപ്പോഴൊക്കെ വാങ്ങാന്
അറച്ചതും, ചില്ലറ ഇല്ലെന്നും പറഞ്ഞ് ടിക്കറ്റ്നു പുറകില് എഴുതി തന്നതുമെല്ലാം
ഇന്നൊര്ത്തുപോയി...
അങ്ങനെ ഇന്നത്തെ യാത്രയുടെ അവസാനം എന്നപോലെ ആ സ്റ്റോപ്പില് ഞാന് ഇറങ്ങിനില്ക്കുമ്പോള്
എന്നെ ഇറക്കിവിട്ട് അകന്നുപോയ ആ ബസ്സിനെ ഞാന് കുറച്ചു സമയം നോക്കിനിന്നു... ബസ്സുകള്
പണ്ടത്തേക്കാള് കൂടുതല് സുന്ദരികളായിരിക്കുന്നു... പുതിയ ടെക്നോളജി ബസ്സിലും
കുറെയേറെ മാറ്റങ്ങള് വരുത്തി കണ്ടുവെങ്കിലും ബസ്സ്യാത്രിയില് ഇന്നും ഒരു
സുഖംതോന്നി... കണ്മുന്നില് നിന്നും മറയും മുന്നേ അതിനൊരു നന്ദി ഞാന് ആ ബസ്സിനോട്
പറഞ്ഞു....
Super one...
ReplyDeleteThank you..
Delete