“അന്ന് ഞാന്‍ പതിവിലും നേരത്തെ ഉറക്കമുണര്‍ന്നു... ശുദ്ധ വായുവിനായി കിടക്കയില്‍ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് മുറിയുടെ ജനല്‍ പാളികള്‍ തുറന്നതും നല്ല തണുത്ത കാറ്റ്... നല്ലൊരു ഉന്മേഷം തോന്നി... പിന്നെ നിന്ന് നേരം കളയാതെ വേഗം മുഖം കഴുകി, ട്രാക്ക്സ്യുട്ടും ഷൂസും വലിച്ചു കേറ്റി പതിവുപോലെ ഞാന്‍ നടക്കാന്‍ ഇറങ്ങി... മുറ്റമാകെ നനഞ്ഞു കിടക്കുന്നു... നല്ല തണുത്ത അന്തരീക്ഷം... രാത്രിയില്‍ നല്ല മഴപെയ്തിട്ടുണ്ട്... വീണ്ടും അടുത്തൊരു മഴക്കായുള്ള ഒരുക്കങ്ങള്‍ അപ്പോഴും അവിടെ കാണാനുണ്ടായിരുന്നു... എന്തായാലും കുളിരുന്ന ആ പ്രഭാതം നല്ലൊരു ദിവസത്തിന്‍റെ തുടക്കമായിരിക്കും എന്ന് ഞാന്‍ പ്രത്യാശിച്ചു...
മുറ്റത്തുനിന്നും റോഡിലേക്കിറങ്ങി വീടിന്‍റെ ഗേറ്റ് പൂട്ടുമ്പോള്‍ ഞാനെന്‍റെ കൊച്ചു വീടിനെ വെറുതെ ഒന്ന് നോക്കി... പതിവില്ലാതെ എന്നെയും നോക്കി നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോള്‍ എന്‍റെ സ്വപ്നക്കൂട്... പ്രിയപ്പെട്ടവനെ യാത്രയാക്കാന്‍ വാതില്‍ക്കല്‍ വന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഒരുവളെ പോലെ... കൊള്ളാം നല്ല ഭാവന എന്ന് സ്വയം വിലയിരുത്തികൊണ്ട് ഞാന്‍ അന്നത്തെ നടത്തം തുടങ്ങി... ദിനചര്യയുടെ ഭാഗമായി മാറിയ മുടങ്ങാതെയുള്ള ആ നടത്തം ആരോഗ്യപരമായ ആവശ്യത്തിന് അന്നെനിക്ക് അനിവാര്യമായിരുന്നു...
മഴ കാരണം അന്ന് പ്രകൃതി അതിരാവിലെ കുളിച്ചൊരുങ്ങി സുന്ദരിയായിട്ടുണ്ടായിരുന്നു... കുളിപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തിയ കരിവീരന്‍റെ നിറമായിരുന്നു അന്ന് റോഡിന്... അതിന്‍റെ അരികിലൂടെയാണ് എന്‍റെ നടത്തം... മഴ കഴുകി വൃത്തിയാക്കിയ ചുറ്റുമുള്ള പച്ചിലകളുടെ നിറവും തിളക്കവും അന്ന് വളരെ ആകര്‍ഷണീമായിരുന്നു... ആ വഴിക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ പതിവായി കാണാറുള്ള കാഴ്ച്ചകള്‍ക്കെല്ലാം പതിവില്ലാത്ത പ്രത്യേകതകള്‍ ഞാനന്ന് കണ്ടു... അതിനിടെ മഴ വീണ്ടും മെല്ലെ ചാറി തുടങ്ങി... നടത്തത്തിന് അതൊരു തടസ്സമായി തോന്നിയില്ല! കാരണം ഞാനതിനെ എനിക്കായി പെയ്യുന്ന മഴയായികണ്ട് മുന്നോട്ട് നടക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു... കുട്ടികാലത്ത് അങ്ങനെ മഴ നനയുക ഒരു വിനോദമായിരുന്നെങ്കിലും അതങ്ങനെ വീണ്ടും കുറെയേറെ കാലങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷമായിരുന്നു... ഇന്നെന്താ ഇങ്ങനെ കുറെ പ്രത്യേകതകള്‍ തോന്നുന്നത് എന്ന ഒരു ചിന്ത എനിക്കിന്ന് എന്തുപറ്റി എന്ന ഒരു അതിശയോക്തിയിലേക്കും എന്നെയെത്തിച്ചു...
അങ്ങനെ മഴയത്തും നിര്‍ത്താതെ തുടര്‍ന്ന നടത്തം ഞാനന്ന് ഏറെ ആസ്വദിച്ചു... കുറച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ നടത്തത്തിന് മെല്ലെ താളം തെറ്റുന്നപോലെ ഒരു തോന്നല്‍... നടക്കുമ്പോള്‍ ശരീരത്തിന്‍റെയും മനസ്സിന്‍റെയും വേഗവും താളവും എന്നും എപ്പോഴും ഒരുപോലെയായിരുന്നു... അതില്‍ പെട്ടെന്നുണ്ടായ ഒരു മാറ്റം എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കി... ആ അവസ്ഥയില്‍ അവിടെ നിന്നും മുന്നിലേക്ക് ഏതാനും അടികള്‍ മാത്രം... പിന്നെ ഒന്ന് അനങ്ങാന്‍ പോലും കഴിയാതെ ആരോ എന്നെ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തിയതുപോലെ ഞാനവിടെ നിന്നു... ആ നില്‍പ്പില്‍ മുകളിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ വളര്‍ന്നു പന്തലിച്ച ഒരു വലിയ മരം എനിക്ക് മുകളില്‍ ഒരു കുടപോലെ... അതിന്‍റെ ശിഖരങ്ങളില്‍ നിന്നും ഇലകളില്‍ നിന്നും മഴ തുള്ളികള്‍ പൊഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അതിലേതാനും തുള്ളികള്‍ എന്‍റെ മുഖത്ത് പതിച്ചതും എന്‍റെ ഉള്ളില്‍ നിന്നും എന്തോ ഒന്ന് കാല്‍പാദത്തിലൂടെ ചോര്‍ന്ന്‍ മണ്ണിലേക്ക് ഒളിച്ചിറങ്ങി പോകുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി... അതോടെ കൈകള്‍ രണ്ടും തളര്‍ന്ന്‍ ശരീരത്തോട് ചേര്‍ന്നു... അടുത്ത നിമിഷം ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസത്തോടെ ഞാനാ നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ മുട്ടുകുത്തി... പിന്നീടുള്ള ഓരോ നിമിഷവും കണ്ണുകളിലേക്ക് ഇരുട്ട് കയറുകയായിരുന്നു...
ജനിച്ച നാളില്‍ ഞാനറിഞ്ഞ ആ ഒരു കുഞ്ഞു തലോടലിനെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തും വിധം ആരുടെയോ ഒരു തലോടല്‍ ഞാനാ നിമിഷം വീണ്ടും അറിഞ്ഞു... തലോടുന്ന ആ കൈകള്‍ ആരുടെതെന്നറിയാന്‍ ഇരുള്‍ മൂടിയ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ അപ്പോള്‍ അനുവദിച്ചില്ല!... അത് എന്‍റെ അമ്മതന്നെയായിരിക്കും എന്ന് ഞാന്‍ ഊഹിച്ചു... വയ്യ! ഒന്ന് കിടക്കണം എന്ന തോന്നലില്‍ ഞാന്‍ മെല്ലെ പുറകിലേക്ക് ചരിഞ്ഞു... തല മണ്ണില്‍ പതിഞ്ഞ നിമിഷം വലിയ ആശ്വാസം... ആ കിടപ്പില്‍ ആകാശം പോലെ വിശാലമായ ഒരു വെള്ളിത്തിരയില്‍ ഇന്നലെവരെ കണ്ടുമുട്ടിയ ഓരോ മുഖങ്ങളും സംഭവങ്ങളും അതിവേഗത്തില്‍ മിന്നിമറഞ്ഞു... ഞാന്‍ സഞ്ചരിച്ച പാതകളിലൂടെ ക്ഷണനേരം കൊണ്ടൊരു പോയി വരവ്... വേദനിപ്പിച്ചവരേയും, സന്തോഷിപ്പിച്ചവരേയും, എല്ലാവരേയും ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി കണ്ടു... അതിന്‍റെ അവസാന ഭാഗത്തില്‍ റോഡരികില്‍ ഒരു മരത്തിന്‍റെ ചാരെ ഏകനായി കിടക്കുന്ന എന്നെയും ഞാന്‍ കണ്ടു.... ആ നിമിഷം സങ്കടം കൊണ്ടാണോ എന്തോ എന്‍റെ മുഖത്ത് വിരിഞ്ഞ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരില്‍ എല്ലാം നിശ്ചലം... ഒരുനാള്‍ അപ്രതീക്ഷിതമായി വരും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചയാളുടെ വരവായിരുന്നു അത്... അതെ അതെന്‍റെ മരണമായിരുന്നു... എന്‍റെ ജീവിതയാത്രയുടെ പര്യവസാനം...”
0 comments: